Bob Dylan - Moje kroniki (część 1) [audiobook pl]

Tytuł: Moje kroniki (część 1)
Autor: Bob Dylan
Tytuł oryginalny: Chronicles, Volume One
Język oryginalny: angielski
Kategoria: Literatura piękna
Gatunek: biografia/autobiografia/pamiętnik
Forma: powieść
Wydanie książki nagrywanej: Wydawnictwo Dolnośląskie
Miejsce i rok wydania: Wrocław, 2006

Rodzaj: audioksiążka
Wersja językowa: polska
Treść: pełna
Wydanie: Stowarzyszenie Pomocy Osobom Niepełnosprawnym "Larix"
Nagranie: Studio Nagrań Spółdzielni Nowa Praca Niewidomych
Miejsce i rok nagrania: Warszawa, 2009
Czyta: Roch Siemianowski
Czas trwania: ~10 godz. 30 min.
Rozmiar: ~216 MB (11 plików)
Format: MP3 (KBPS:48, KHZ:44, mono)
ŹródłO CZYTAK

Opis książki:
Nie jest to dziennik czy pamiętnik, raczej garść zaskakująco szczerych wspomnień z okresu do roku 1989. Autor nie wykazuje większego przywiązania do przełomowych momentów swego życia, ani nawet do chronologii i geografii. Woli penetrować rozległe pokłady pamięci. Umieściwszy na zderzaku własnego auta naklejkę z napisem "Najwspanialszy dziadek na świecie", oddala się, niczym wehikułem czasu, w przeszłość. Z całą pewnością nienudną.
Zaskakująco szczere wspomnienia z okresu do roku 1989. Autor nie wykazuje większego przywiązania do przełomowych momentów swego życia, ani nawet do chronologii i geografii. Woli penetrować rozległe pokłady pamięci. Mimo licznych meandrów i gwałtownych zmian tematów Dylan nie pozwala czytelnikowi stracić wątku. Początek i koniec to mniej więcej to samo miejsce; cisza przed burzą, która wyniosła go na wyżyny sławy. Ów początek i koniec to pierwsze kroki na nowojorskiej scenie. A pomiędzy - wspomnienia z dzieciństwa, wchodzenie w dorosłość w ostępach prowincjonalnej Minnesoty, spowiedź z rozterek u progu kariery tekściarza, opowieść o muzycznych idolach i literackich fascynacjach. I mimo że obszerny fragment wiąże się z powstawaniem albumu "Oh Mercy" (1989r.) to książka jest w istocie wejrzeniem we wczesne lata twórczości, które sprawiły, że Dylan został okrzyknięty "sumieniem pokolenia". Część wspomnień poświęcona jest wysiłkom Dylana, zmierzającym do zmiany takiego wizerunku, tej "gęby". Nie odpowiadała mu bowiem ani rola barda protestu, ani mesjasza pokolenia, jaką mu - według niego bezpodstawnie - przypisano.