De 49-jarige Kees Momma is autistisch. Alleen dankzij de hulp van zijnouders kan Kees omgaan met de angsten en obsessies die hem kwellen enlukt het hem zich staande te houden in de voor hem zo bedreigendewereld. Maar wat gebeurt er met Kees als zijn ouders, inmiddels 80 en83 jaar oud, niet meer voor hem kunnen zorgen? In Het beste voor Keesvolgt filmmaakster Monique Nolte de ouders van Kees in hun pogingen eentoekomstperspectief te creëren voor hun zoon.Toen Kees werd geboren, was er weinig bekend over autisme. De diagnosevan de artsen was 'zwakzinnig' en hun advies luidde om Kees op telaten nemen in een inrichting. Zijn ouders besloten Kees echter thuiste houden. Door zich aan te passen aan hun zoon ontwikkelde hij zichtot een relatief zelfstandige man. Op goede dagen zit hij in zijnchalet in de tuin waar hij zijn zelfgemaakte Japanse proefwerkenkalligrafeert. Of hij reist met zijn modeltrein door Europa, waarbijhij de rit in zijn hoofd naspeelt. Op slechte dagen, wanneer een vanzijn angsten of obsessies de kop op steekt, heeft Kees het zwaar. Alshet te warm is voor de tijd van het jaar straft Kees zichzelf:'Vanmiddag bij de thee doe ik het heel karig. Als het kouder wasgeweest dan had ik wel een lekker gebakje genomen maar dat zit ervandaag niet in. Ik neem maar een eenvoudig biscuitje vanwege de tehoge temperaturen.'Het is zijn moeder die hem rustig krijgt. Kees moet er niet aan denkenhoe het met hem verder moet als zijn ouders ziek worden of zelfs komente overlijden. Waar moet hij heen? Het wonen tussen andere mensen meteen beperking ziet hij niet zitten: 'Ik wil niet geconfronteerd wordenmet de gebreken die ik zelf ook heb.'Inmiddels zijn de levens van vader, moeder en zoon zo verstrengeldgeraakt dat zij verstrikt zitten in een situatie waaraan geenontsnappen mogelijk lijkt. De vraag rijst of Kees nog kan leren eeneigen leven op te bouwen. Kees' ouders staan voor een dilemma waarmeeveel mantelzorgers zich geconfronteerd zien: waar vinden ze een goedeplek voor Kees en iemand die hem net zoveel tijd, aandacht en zorg kanbieden als zij? Een dilemma dat alleen maar nijpender wordt nu er doorde decentralisatie van de zorg een groter beroep op mantelzorgersgedaan gaat worden. Niets lijkt goed genoeg voor Kees. En ondertussen tikt de klok door enverstrijkt kostbare tijd.
