Kat - …Ró?e mi?o?ci najch?tniej przyjmuj? si? na grobach (1996) [FLAC]

Lista utworów:



1. Odi profanum vulgus

2. Purpurowe gody

3. P?aszcz skrytobójcy

4. Stworzy?em pi?kn? rzecz

5. S?odki krem

6. Wierz?

7. Strze? si? plucia pod wiatr

8. Szmaragd Bazyliszka







P?yt? otwiera "Odi profanum vulgus" - "Nienawidz? nieo?wieconego t?umu". Bombowy numer, o skomasowanej sile ra?enia. Ironia s?ów, obni?one o jeden ton gitary, agresywny wokal, troch? core'owych zagrywek, ale g?ównie ta ironia w s?owach. Dzi?kujmy Panu za wszystko, za choroby: raka, AIDS, chytro??, ob?ud?, wojny. I czyja to wina jak nie twoja? No chyba, ?e to nie ty... to kto wtedy nami rz?dzi?

"Purpurowe gody" to z pocz?tku ballada, zaczynaj?ca si? na chi?sk? nut?, potem akustyczna gra gitar, p?yn? melodyczne minuty utworu, a? do s?ów "...naga budzisz si? w wielkich jajach", na dwa odzywaj? si? ci??kie gitary, perkusja i chory g?os Kostrzewskiego - "Pr?cie trzy na metr, czarne jak w habicie ksi?dz...", nastaje znów lekki nastrój akustycznych gitar, j?ki, nast?pna zwrotka i znów ostra gra do identycznych s?ów. Powstaje z tego muzyczny przek?adaniec, od wolnych "gwiezdnych" gitar i zaowaulowanej opowie?ci o kobiecej niewinno?ci, do brutalnych s?ów gwa?c?cego napastnika, a? po wyci?gni?cie no?a.

Nast?pna piosenka zaczyna si? jednostajnym wybijaniem taktu przez perkusj? i pos?pnymi dzwi?kami zmierzchu, krzyk i wszystko rozbrzmiewa ci??kimi gitarami i recytuj?cym g?osem znanym z "Bibli satanistycznej", refren jest ?piewany wyj?cym g?osem, gitary graj? niez?y kawa?ek. Bardzo psychodeliczny kawa?ek, strasznie porozrywany na przeró?ne tempa, brzmienia gitar, mnogo?? barw ?piewu.

"Stworzy?em pi?kn? rzecz" to jednolity, szybki utwór, znów z doz? ironi i kpiny. Du?o te? w tym numerze "wyg?upów": "Ynnd?szsz", nosowe przekpiewcze "Co to jest?", "Diridiri". Gitary te? graj? swobodnie, po drugiej zwrotce nagle odzywaj? si? jakie? gwizdki, piszcza?ki, Kostrzewski ?piewa "?a?a?a?a", intonuje temat z "Smoke on the water", tr?bki... co to jest? Karnawa?, rozwrzeszczane zbiegowisko? Kapitalne! :) Potem muzycy si? opamietuj?, ale utwór ci?gle brzmi lekko, zabawnie, na koniec w?ród ?miechu pierwsze "Happy birthday to you", powtórzone, potem trzeci raz z pijackim be?kotem "Happy birthday dear Man", "Happy birthday to you". W pozosta?ych s?owach czu? pogard? do ?wiata, ma?ego, ?miesznego, patrz?c okiem niezadowolonego boga.

"S?odki krem" to wolny utwór. Na pocz?tku gitary przygrywaj? cichutko na wiolinowych strunach, Kostrzewski szemrz?c wypowiada pierwsz? zwrotk?, wolno cedz?c s?owa na wolno p?yn?cej pi?ciolinii. S?ycha? dwa g?osy, na?o?one ?piewaj?ce to samo w dwóch barwach, wspaniale to wychodzi. Po chwli nowy rytm wstrz?sa pi?ciolini?, ranne nuty ton? w krwi przesterowania. Tekst odczyta?em jako atak na kler, bo co s?yszymy? Ksi?dz pomaga m?odej kobiecie, gdy ta nie ma ju? sk?d uzyska? pomocy. Potem "W pó??nie poczu?a? ostry ból. Wiedzia?a?, ?e to grzech. Zdyszanym g?osem szepta? ci - "Módlmy si?, módlmy si?"...". Haha, gdyby to us?ysza?, który? z tych zepsutych s?ug jedynego Boga. Czeka ich jeszcze sprawiedliwo?? za ?ycia - "G?ow? w dó? z ambony spad?!"

"Wierz?" zaczyna si? st?umionym odg?osem gitar, jakby wszystko gra?o za ?cian?, po dwóch taktach otwieraj? si? nagle drzwi i wpadasz do pomieszczenia, w którym dominuje g?o?ny ryk gitar i stuki perkusji. Chwila i odzywa si? mocno przesterowana solówka w ?rednim tempie, by zanikn?? wraz z nastaniem g?ównego. Na nim oparta jest wi?ksza cz??? piosenki, o ?ywym akcencie, dynamiczna. Dwie zwrotki pod ten rytm, krótki powrót do pierwszego tematu w utworze, potem znów solówka pod g?ówny riff i trzecia zwrotka, po czym nast?puje totalne wyciszenie i zostaj? same gitary i klawisze, graj?c pokr?cony instrumentalny kawa?ek o brzmieniu troch? jak przez flangera, dochodz? po jakim? czasie s?ów "...Nienawidz? tych, którzy s? jak szron..." oraz wolna perkusja i bardzo wolna solowa gitara, wszystko razem wspaniale rozbrzmiewa i znów wpada w ostre, przesterowane brzmienia pierwszego tematu. Na ko?cu "kaczkowate" solo, a wszystko urwane w pó? s?owa.

Nast?pny utwór - "Strze? si? plucia pod wiatr" zaczyna si? szybkimi gitarami, strzelaj?c? perkusj? i po chwilowym przycichni?ciu odzywa si? ze star? pr?dko?ci? w nowym, ósemkowym riffie. Refren jest troch? wolniejszy, grany roz?o?onymi akordami na pó? z szybkim kostkowaniem na najwy?szej strunie. Ca?y utwór wali jak m?otek w mój n?dzny ?eb, chc?c wyczarowa? morza, przez które ?egluj?, knieje, przez które przyjdzie mi si? przedziera?, a? dotr? do bagiennych moczarów nast?pnego utworu, gdzie gitary unosz? si? w g?stej mgle, wszystko jest ciche, na wpó? ?ywe. Instrumenty wydaj? przypadkowe d?wi?ki, w tle gra spokojna, monotonna przygrywka. Potem perkusja niepokoi nagle wyskakuj?cymi uderzeniami, odzywa si? stonowana solowa gitara, gr? zapowiadaj?c czekaj?cy nas pó?niej g?ówny riff utworu. I jest! Wszystko wybucha w doomiastym stylu, jak w okropnej przedpotopowej bajce gitary graj? jaskiniowy, wolny, riff. Odzywa si? g?os z podziemi. Wi??e si? z tym ?mieszna sprawa gdy? na ok?adce kasety KAT zapewnia, ?e g?os ten nale?y do 11-to letniego Piotrka Pruszkowskiego - co jest bardzo w?tpliwe, je?li odrzuci? by jak?? obróbk? owego g?osu w utworze. Po prostu jest to wolny, deathowy ryk... rzecz do tej pory nigdy nie spotykana w KACie, tak jak i doomiastych gitar. Szok!